Κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις Δώμα, σε επιμελημένη μετάφραση από τον Θάνο Σαμαρτζή μαζί με κατατοπιστική Εισαγωγή, το λιγότερο γνωστό έργο του μεγάλου Ζαν-Ζακ Ρουσσώ (Jean-Jacques Rousseau) Ρεμβασμοί του μοναχικού περιπατητή (τίτλος πρωτοτύπου: Les rêveries du promeneur solitaire, έτος συγγραφής 1776-1778).
Στην κατατοπιστική βιβλιοπαρουσίαση του Τάσου Τσακίρογλου στην "Εφημερίδα των Συντακτών" επισημαίνονται, πέρα από τις αρετές της νέας έκδοσης, ορισμένες αντινομίες ή και αντιφάσεις στον βίο και τη σκέψη του Γάλλου φιλοσόφου. Μεταξύ άλλων ότι από τη μια αναπτύσσει μια πολιτική φιλοσοφία στη βάση της αριστοτελικής επίγνωσης ότι ο άνθρωπος είναι ζώον πολιτικόν και, άρα, μόνο ως οργανικό μέρος της πολιτικής συλλογικής οντότητας βρίσκει την ολοκλήρωσή του, ενώ από την άλλη φαίνεται ότι κινείται στον αστερισμό ιδεών του τότε αναδυόμενου ρομαντισμού, για τον οποίον ο άνθρωπος μόνο στη φύση και στη μοναχική επαφή του μαζί της βρίσκει τον εαυτό του.
Είναι επίσης γνωστή και μια άλλη μεγάλη αντίφαση που χαρακτηρίζει τη διαδρομή του βίου του: από τη μια ισχυριζόταν ότι αγαπούσε τα παιδιά και ότι το χαρούμενο και αθώο πρόσωπό τους τού προξενούσε αφάνταστη χαρά, αλλά από την άλλη τα δικά του πέντε παιδιά τα εγκατέλειψε σε ένα Εκθετοτροφείο (ορφανοτροφείο). Και δεν θα μπορούσε να φανεί επαρκής η εξήγηση-δικαιολόγηση που έδωσε ο ίδιος, ότι το έκανε αυτό για να μην επιτρέψει να έχουν τη δική του τύχη, δηλαδή να ζήσουν αποδιωγμένα από την κοινωνία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου