Ο Αλέξης Τσίπρας, εξ όσων διαβάζουμε, παρουσιάζεται, με εκτενή τεκμηρίωση πλέον, ως εκφραστής μιας αριστερής Realpolitik που πρέπει να προσεγγίζεται και να κρίνεται νηφάλια και απομυθοποιητικά. Παρόμοιες επισημάνσεις είχα κάνει πριν από έξι χρόνια, αμέσως μετά την ήττα των βουλευτικών εκλογών του 2019, με άρθρο μου στην "Εφημερίδα των Συντακτών"
Στο παρακάτω άρθρο του Παναγιώτη Σωτήρη τονίζεται αυτό που κατά κανόνα αποσιωπάται και χάνεται μέσα στην κινούμενη άμμο της μικροπολιτικής και της προπαγάνδας: ότι δηλαδή ο βασικότερος όλων των παραγόντων που εξ αρχής λειτούργησαν ανασχετικά στην πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν η ιστορική ήττα της παγκόσμιας Αριστεράς, αλλά και των γειτονικών της χώρων, που επήλθε με την κατάρρευση του "υπαρκτού σοσιαλισμού" το 1989.
Ο Τσίπρας ανδρώθηκε στην πορεία των αγώνων που ακολούθησαν και οι οποίοι δεν ήσαν καθόλου ασήμαντοι, όσο κι αν είχε φύγει από την καθημερινότητα της πολιτικής πράξης η προοπτική κατάκτησης της ηγεμονίας, με την γκραμσιανή έννοια, και κατάληψης της πολιτικής εξουσίας (από το μαθητικό κίνημα του 1990-1991 έως τη γενικευμένη νεανική εξέγερση τον Δεκέμβριο του 2008).
Οι ειδικές συνθήκες της Ελλάδας της περιφερειακής και θεσμικής καθυστέρησης, πίσω από τη βιτρίνα της ψευδεπίγραφης ευημερίας και της "θωρακισμένης οικονομίας", της χρεοκοπίας και της τραγικής διαχείρισης των πρώτων μνημονιακών κυβερνήσεων, άνοιξαν στη συνέχεια τον δρόμο σε μια Αριστερά που για πρώτη φορά μετά το 1944, στην Ελλάδα, μίλησε πειστικά για την προοπτική και τη δυνατότητα ανάληψης κυβερνητικών ευθυνών. Η προοπτική αυτή λειτούργησε συσπειρωτικά και συνεγερτικά (σχεδόν εξεγερτικά, θα έλεγε κανείς) και έτσι έγινε πράξη μια εξέλιξη καθόλου αρεστή στους κυρίαρχους κύκλους της νομισματικά ενωμένης και γερμανοκυριαρχούμενης Ευρώπης. Διαμέσου του δραματικού 2015, της σύγκρουσης και του αναπόφευκτου συμβιβασμού φτάσαμε ακολούθως σε μια πρωτοφανή πανευρωπαϊκά τετραετή αριστερή διακυβέρνηση, η οποία πέτυχε πολλά, δεδομένων των δυσμενών συνθηκών πάντα, αλλά και χαρακτηρίστηκε από τα λάθη και τις ανεπάρκειες των προσώπων που άσκησαν εξουσία χωρίς να έχουν προετοιμαστεί ουσιαστικά και χωρίς να έχουν ξεκαθαρίσει βασικά ζητήματα για το τι ακριβώς σήμαινε η πολιτική πράξη στην οποία βρέθηκαν εκτός προγράμματος.
Η ειδική αποστολή την οποία ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ και την οποία εκπλήρωσε, για τη χώρα, επιτυχέστερα από ό,τι θα μπορούσε οποιοδήποτε άλλο από τα κόμματα της εποχής, τελείωσε το 2019 με το εκλογικό ποσοστό μιας ισχυρής αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οι συνθήκες άλλαξαν στη συνέχεια, οι συστημικές δυνάμεις γνώριζαν το παιχνίδι της εξουσίας πολύ καλύτερα και το απέδειξαν, ο αντιπολιτευόμενος ΣΥΡΙΖΑ επέστρεψε σε μόνιμες αριστερές αδυναμίες και παθογένειες και έτσι φτάνουμε πλέον στη σημερινή κατάσταση, με την κοινωνία στη συντριπτική της πλειοψηφία να είναι απέναντι στην ασκούμενη κυβερνητική πολιτική και την υπάρχουσα αντιπολίτευση να αδυνατεί παντελώς να ανταποκριθεί στις νέες προκλήσεις.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, η επάνοδος του Αλέξη Τσίπρα στο προσκήνιο δεν είναι μόνο μια επιστροφή στο παρελθόν, σε ό,τι αφορά το βιβλίο, και σε κάθε περίπτωση δεν θα κριθεί ως προς αυτή τη διάσταση, την οποία σίγουρα εμπεριέχει. Είναι μία από τις πρώτες φάσεις της άρθρωσης μιας νέας πολιτικής πρότασης για το μέλλον, εν μέσω των σημερινών πολυκρίσεων και μετά από τα σαφή δείγματα πολιτικής γραφής που μέχρι σήμερα έχει δώσει μια νεοφιλελεύθερη παράταξη, στην οποία ήδη δόθηκαν δύο ευκαιρίες από τη λαϊκή ψήφο. Οι ανάγκες είναι πλέον πολλές, η κατάσταση δύσκολη, ο πήχης τοποθετημένος ψηλά και το άμεσο μέλλον θα δείξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου