Όπως ορθά επισημαίνει ο Γιώργος Καπόπουλος στην "Εφημερίδα των Συντακτών" σε άρθρο του με τίτλο Διπλή παράκαμψη, το 2014 οι ΗΠΑ παρέκαμψαν την πρωτοβουλία των τότε Υπουργών Εξωτερικών της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Πολωνίας για συναινετική διευθέτηση των εσωτερικών πολιτικών εξελίξεων στην Ουκρανία, με τη γνωστή και διαβόητη πλέον Υφυπουργό Εξωτερικών Βικτόρια Νούλαντ να προωθεί και να συνδέει το όνομά της με τα σχέδια για μια βίαιη ανατροπή, ένα πραξικόπημα με λαϊκή στήριξη, του εκλεγμένου Προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς. Ακολούθησε η εισβολή και κατάληψη της Κριμαίας από τη Ρωσία και η έναρξη της αυτονόμησης των περιοχών του Ντονμπάς (Ανατολική Ουκρανία).
Σήμερα τα πράγματα έχουν αντιστραφεί: Οι ΗΠΑ υπό τον Ντόναλντ Τραμπ επιδιώκουν τον τερματισμό του πολέμου Ρωσίας-Ουκρανίας και οι Ευρωπαίοι τη συνέχισή του. Οι ΗΠΑ φαίνονται αποφασισμένες να παρακάμψουν τις επιλογές των Ευρωπαίων και ασφαλώς μιλούν, όπως πάντα, από θέση ισχύος.
Σε σχέση με το 2014, όμως, δεν είναι μόνον η μετατόπιση των Ευρωπαίων από το στρατόπεδο των "ειρηνοποιών" σε εκείνο των "πολεμοχαρών" το μόνο πρόβλημα. Ούτε και ότι μία μεγάλη σε έκταση χώρα μεταξύ Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, την οποία θα ήθελαν να την έχουν στη σφαίρα επιρροής τους, έχει υποστεί μεγάλες καταστροφές και έχει απολέσει στην πράξη το 20% των εδαφών της. Το χειρότερο είναι ότι για τις οικονομίες της ευρωπαϊκής ηπείρου τα πράγματα σήμερα είναι πολύ χειρότερα από ό,τι πριν από δέκα-έντεκα χρόνια, εξ αιτίας της απώλειας: α. της φθηνής και προσιτής ενέργειας ρωσικής προέλευσης (φυσικό αέριο), β. μεριδίου της τεράστιας κινεζικής αγοράς, γ. συγκεκριμένων ανταγωνιστικών πλεονεκτημάτων σε τεχνολογίες μελλοντικά σημαντικές, όπως ηλεκτρικά αυτοκίνητα, φωτοβολταϊκά, τεχνητή νοημοσύνη κοκ., δ. της κάλυψης των αμυντικών αναγκών τους από τις ΗΠΑ, οι οποίες στο μεταξύ, καθώς και αυτές μαστίζονται από προβλήματα, τις εξαναγκάζουν να αυξήσουν κατά πολύ τις αμυντικές-πολεμικές δαπάνες.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα οποιαδήποτε επιλογή και αν ακολουθήσουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες. Και για να μείνουμε στην έννοια και το πρόβλημα της παράκαμψης που υπέστη και υφίσταται η Ευρώπη: μήπως η συναίνεση στο ειρηνευτικό σχέδιο, προκειμένου να σταματήσουν οι αιματοχυσίες και να αποφευχθούν τα χειρότερα, θα έπρεπε να συνοδευτεί από μια πολύ γενναία αυτοκριτική των ισχυρών χωρών της Ευρώπης, οι οποίες επί τριάμισι χρόνια δεν έκαναν ουσιαστικές ενέργειες για την αποκατάσταση ενός ουσιαστικού διαπραγματευτικού κλίματος με τη Ρωσία και αντ' αυτού αναλώνονταν σε αλαζονικές και μυωπικά επιθετικές δηλώσεις, αναντίστοιχες με την ιστορία και τη σημερινή τους θέση στον κόσμο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου